تاریخچه دوومیدانی
دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد، بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل
حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن
استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیوانات مبارزهای صورت گیرد از
پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که
انسان از فرار کردن خسته و کوفته میشد.
در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر
استفاده را نماید، به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد
و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با
شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر
دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه
میکردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند، اما نکته مجهول برای همه
دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار
میگرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این
موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو
طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک،
سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگلها و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود
چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد. در
دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها
و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده میکردند.
در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا میشد.
در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار
ساله دارد.
تاریخچه دو میدانی در ایران
در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ایزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از
رشتههاى دو و میدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکیلاتى در این ورزش مادر و جذاب فراهم گشت
پس مىتوان نامبرده را بنیانگزار دو و میدانى ایران دانست.
درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ میلادى فدراسیون دو و میدانى ایران تأسیس شد.
درسال ۱۹۳۶ میلادى یک گروه ورزشى از ایران به المپیک برلین اعزام شد و در همین سال
تهران به عضویت فدراسیون دو و میدانى آماتورى بینالمللى درآمد.
ریاست اولین دوره فدراسیون دو و میدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵
بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ این سمت به عهده نامبرده بود و دبیر ایشان شادروان احمد
ایزدپناه بود.
در حالحاضر رئیس فدراسیون دو و میدانى جمهورى اسلامى ایران را جناب آقاى على
کفاشیان عهدهدار هستند. خاطرنشان مىسازد که اسامى تمام رؤسا و دبیران فدراسیون از
آغاز تاکنون ضمیمه این تاریخچه است.
ضمناً اولین دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گردید مواد فوق شامل:
۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادی- پرش
ارتفاع- پرش طول- پرش سه گام- پرتاب وزنه و پرتاب نیزه بوده است.
تاریخچه دوومیدانی در جهان
منشاء پیدایش دو و میدانى به انسانهاى اولیه برمىگردد. انسانهاى اولیه، در جریات
تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو بدن، پریدن و پرتاب کردن استفاده مىبرند. با
گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت
مىگرفت. در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینهها به
تمرین و رقابت مىپرداختند.
نقوش روى اشیاء و ظروف بجا مانده از دوران باستان، تصاویر انسانهایى را نشان
مىدهد در حال دویدن، پریدن و پرتاب کردن مىباشند. براساس مدارک موجود اثبات
گردیده است که پیش از اولین دوره مسابقات المپیک دویدن، پریدن و پرتاب کردن به
عنوان یک ورزش داراى جاذبه براى مردم یونان بوده است. مسابقه بیشتر دو و میدانى به
یونان باستان مىرسد. در سال ۷۷۶ ق - م و رشتههاى ۵ گانه ورزشى مرکب از: دو سرعت،
پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کشتى تشکیل مىشد.
دو و میدانى نوین در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشتههاى قدیمى
ابقاء و رشتههاى جدیدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش طول و پرش سه گام،
پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو ومیدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ میلادى مسابقهاى در
زمینه دو و میدانى در انگلستان انجام گردید. در بین سالهاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات
دو و میدانى بین دانشگاههاى مشهور آکسفورد و کمبریج برگزار مىگردید. ۲۰ سال بعد
رشته دو و میدانى آن چنان توسعه پیداکرد که انجمن دو و میدانى آماتورى انگلستان
تأسیس گردید.
دو ۳۰۰۰ متر با مانع بصورت امروزى از مسابقات صحرا نوردى که بسیار مورد علاقه
سربازان انگلیسى بود مشتق گردید. از سال ۱۹۰۰ مسابقات با مسافتهاى مختلف انجام
مىشد، وى از سال ۱۹۲۰ مسافت رسمى ۳۰۰۰ متر تعیین شد. ایده واردکردن دو ماراتن در
سال ۱۸۹۶ در اولین دوره المپیک جدید بوجود آمده و انجام پذیرفت. پرش ارتفاع همراه
با انواع حرکات آکروباتیک، در قرن ۱۹ از جزایر انگلستان رونق یافت. پرش سه گام نیز
از جزایر ایرلند آغاز گردید، در طى قرن ۱۹ ایرلندىها در این رشته تبحر پیدا کردند.
ماده پرتاب وزنه نیز به جزایر انگلستان مربوط مىشد. در آغاز براى پرتاب از سنگ
استفاده مىشده است ولى بعدها در اواسط قرن ۱۸ از گلولههاى آهنى استفاده گردید. در
آغاز قرن ۱۹ نیز محل پرتاب از مربع به دایره تبدیل گردید. پرتاب چکش نیز از قرن ۱۶
از جزایر انگلستان شروع گردید البته شکل جدید چکش از اسکاتلند آغاز شد. موارد ۱۰
گانه نیز در اواسط قرن ۱۹ در ایرلند انجام مىشد. البته پیشگامى اسکاندیناوىها
موجب ورود این رشته در مسابقات المپیک استکهلم گردید.
در مسیر تکاملى دو و میدانی، مسابقه دو ۶۰ متر سرعت در المپیکهاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴
برگزار گردید. رشته ۲۰۰ متر سرعت نیز از دومین دوره المپیک در برنامه قرار گرفت.
مسابقات دو صحرانوردى از سال ۱۹۱۲ انجام گردید. در سالهاى ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۴ ماده ۳۰۰
متر با مانع، پرش ارتفاع و پرش طول درجا انجام گرفت. پرش سه گام بدون دورخیز نیز طى
سالهاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ به اجرا درآمدند. ماده پیادهروى نیز در سال ۱۹۰۸ و ریله
المپیک نیز در سال ۱۹۰۸ انجام پذیرفت.
بطورکلى نقش انگلستان در توسعه تجدید حیات رشته دو و میدانى بسیار بوده است.
بطوریکه در طول سالهاى ۱۸۲۰ و ۱۸۶۰و این رشته در دانشگاهها و مدارس راه یافته و
دانشآموزان و دانشجویان به آن تمایل خوبى نشان مىدادند. رونق دو و میدانى در
انگلستان باعث روىآورى سایر کشورهاى اروپایى به این رشته شد. آنها در کشور و نیز
در مستعمرات خود دو و میدانى را ترویج کردند. باشگاه دو و میدانى نیویورک در سال
۱۸۶۸ تأسیس و مسابقات منظم در موارد دوها، پرشها و پرتابها برگزار گردید.
تفکر تأسیس فدراسیون بینالمللى دو و میدانی، همزمان با برگزارى مسابقات المپیک
۱۹۱۲ استکهلم بوجود آمد. سه روز پس از برگزارى آن مسابقات، اولین کنگره فدراسیون
بینالمللى دو و میدانى با شرکت کشورهای: استرالیا، اطریش، بلژیک، شیلی، کانادا،
دانمارک، مصر، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، نروژ، روسیه، سوئد، آمریکا
و انگلستان، برگزار گردید. اولین مقررات بینالمللى دو و میدانى نیز در سال ۱۹۱۴ در
کنگره لیون فرانسه به تصویب رسید.
قوانین و مقررات دو و میــدانی
استارت و دوهای سرعت
-هر شرکت کننده باید دو شماره قابل رؤیت ( روی سینه و پشت ) نصب نماید.
– استارتر باید در محلی قرار بگیرد که فاصله اش با همه شرکت کنندگان تقریباً مساوی
باشد ( به ویژ ه در استارت های پلکانی).
– اگر دونده ای قبل از شلیک طپانچه حرکت کند خطا کرده و استارت تکرار می شود و اگر
برای بار دوم هر کسی که خطا کند از دور مسابقه حدذف می شود ( در دهگانه و هفت گانه
با سه خطا شرکت کننده خاطی اخراج می شود ).
– تمامی دوندگان دوهای سرعت باید از آغاز تا پایان مسابقه در گذرگاه تعیین شده خود حرکت کنند.
مقام هر شرکت کننده در مسابقه به ترتیب رسیدن هر نقطه از بالا تنه ( بدون سر و گردن و بازوها ، دست ها و پاها ) به نزدیک ترین لبه خط پایان تعیین می شود.
– در تمام مسابقات مقدماتی حداقل نفر اول و دوم هر گروه برای دور بعد باید انتخاب شوند ( و در صورت امکان بهتر است سه نفر انتخاب شوند).
– انتخاب دونده ها ( مسابقات انتخابی ) برای مسابقه نهایی باید با فاصله زمانی حداقل ۴۵ دقیقه انجام گیرد به عبارتی دونده هایی که به دور بعدی راه می یابد فاصله بیــن دو مسابــقــه آنــها نـباید از ۴۵ دقیقه کمتر باشد ( برای دوهای سرعت ).
– در صورت تساوی دو ورزشکار در دوره های مقدماتی هر دو به دورهای بالاتر راه می یابند و در مورد نتیجه مساوی برای مقام اول مسابقه نهایی ، سر داور تصمیم می گیرد که مسابقه تکرار یا نتیجه ثبت شود.
– اعتراضات مربوط به اجرای مسابقه ، بلافاصله باید تسلیم هیئت منطقه شود. اعتراض نباید دیرتر از ۳۰ دقیقه پس از اعلام نتیجه رسمی به هیئت تسلیم شود .
مسابقات
مسابقات دو و پیادهروی
مسابقات دو در یک پیست مخصوص دو و میدانی به طول ۴۰۰ متر برگزار میشود. طول پیست دو داخل سالن ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون جهانی برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز و ۱۵ دور در سالن طول بکشند به همین جهت حداکثر مسافت دو در استادیوم ۱۰ هزار متر و در سالن ۳ هزار متر است و مسافتهای طولانیتر مانند ماراتن در جاده برگزار میشوند.
دوهای سرعت
دوی سرعت اساسا نمایش قدرت است و بستگی دارد به توانایی یک فرد که قادر باشد بدنش را با سرعت و قدرت متناوبا توسط پاها به جلو براند . این قدرت در مردان در سنین 20 ودر زنان در سنین 18 به حداکثر تکامل خود می رسد .
سرعت دویدن کیفیتی است که تا اندازه محدودی قابل توسعه و پیشرفت است . بهترین طریق برای افزایش سرعت عبارتند از :
1 - افزایش قدرت عضلات اکستنسور و مفاصل پا ( سرعت - توان - زمان - قدرت - نیرو) و بنابر این منجر به ایجاد نیروی بیش برنده می شود.
2- تمرین در بالاترین سرعت که باعث پیشرفت دو سرعت شده و دونده هماهنگی بیشتر جسمی در حرکات پیدا می کند .
تصحیح اشتباهات در مواقع و مواضع معین ، باعث افزایش سرعت میشود .
۶۰ متر (فقط داخل سالن)
۱۰۰ متر
دو ۱۰۰ متر
دو ۱۰۰ متر یکی از رشتههای دو و میدانی است که در آن دوندگان میبایست مسافت صد متر را در کوتاهترین زمان ممکن بدوند. این رشته ورزشی یعنی دویدن در کوتاه ترین فاصله یکی از محبوب ترین و معتبر ترین رشتههای دو و میدانی میباشد. رقابت در این رشته از بازیهای المپیک تابستانی ۱۸۹۶ (۱۹۲۸ برای زنان) آغاز شد. در حال حاضر رکورد المپیک دو ۱۰۰ متر مردان با زمان ۹٫۶۹ ثانیه در اختیار اوسین بولت است و رکورد جهانی این رشته هم با زمان ۹٫۵۸ ثانیه در اختیار خود او است. یکی از معروفترین دارندگان مدال طلا در دو ۱۰۰ متر جسی اُونز دونده سیاهپوست آمریکایی است که با قهرمانی در بازیهای ۱۹۳۶ برلین تبلیغات نژادپرستانه نازیها را به چالش کشید. در صورتی که باد موافق با سرعتی بیش از ۲٫۱ متر بر ثانیه بوزد، رکورد ثبت شده به حساب نخواهد آمد.
۲۰۰ متر
۴۰۰ متر
دوهای نیمه استقامت
دوی نیمه استقامت با گام های سریع که نسبت به دوی سرعت ارام تر است دویده می شود . البته به اشکال مختلف دویدن و دویدم سرعت با تغییر طول مسیر تغییر می کند.
ولی وقتی صحبت از مقایسه با دوی سرعت می شود ، دویدن (نیمه استقامتی) به حرکات کمتر مفاصل - کمتر متمایل شدن به جلو و تماس کامل کف پا با زمین احتیاج دارد.
در دوهای نیمه استقامت ، موفقیت به ترکیب صحیح عوامل زیر بستگی دارد :
1- سرعت در دویدن
2- دویدن به حد کفایت
3- تحمل در دویدن
در دوی نیمه استقامت که مسافت نسبتا طولانی بایستب با گام های نسبتا سریع طی می شود . قدرت (تحمل) دستگاه قلب و عروق بیشترین تاثیر را دارد.
۸۰۰ متر
۱۰۰۰ متر (غیرمعمول)
۱۵۰۰ متر
یک مایل (این رشته جزء مسابقههای رسمی دو ومیدانی نیست.)
۳۰۰۰ متر (فقط داخل سالن)
دوهای استقامت
مسافت های طولانی با گام های اهسته تری طی می شود. بیشترین تاکید بر روی طریق راحت و ساده دویدن است که باعث صرفه جویی در انرژی می شود ، در مقایسه با دوی نیمه استقامت احتیاج کمتری به کار مفاصل دارد . کمتر به جلو خم میشود و حداکثر تماس کف پا با زمین وجود دارد در این حالت نیز توصیه میشود ، هر گام حداکثر فاصله طی می شود . در حالی که تخمل فرد ( مخصوص قدرت سیستم قلبی عروقی تاثیر محدودی روی دونده دارد ، در فواصل طولانی عامل بسیار مهمی است .
تحقیقات نشان می دهد که دونده مسافت های طولانی تا حدود 80 درصد حداکثر جذب اکسیژن را استفاده می کند و در تمام طول مسابقه این حد را نگه می دارد و در مسافت های طولانی فاکتور اولیه دیگر قدرت ذخیره انرژی است .
البته یک میزان منطقی سرعت در دویدن همیشه مفید است .
۵۰۰۰ متر
۱۰۰۰۰ متر